Gracze są różni. Niektórzy grają tylko i wyłącznie dla przyjemności, inni starają się wygrać ze wszystkich sił. Jak dużo przyjemności by nam nie dawała sama gra, jedno jest pewne – przegrywać nie lubi nikt. Gdy gramy z dziećmi, często dorośli udają, że nie widzą małych oszustw dzieci, albo specjalnie starają się zagrać tak, aby to maluch wygrał, bo co to za radość, gdy po drugiej stronie stołu pojawia się płacz lub krzyk?

Wyjściem z tej sytuacji może być gra kooperacyjna. Nie gramy przeciw sobie, lecz razem. Przeciwnikiem jest sama gra, jej zasady, czas… Są gry kooperacyjne dla dorosłych wytrawnych graczy (np. „Robinson Crusoe”, „Detektyw”), o niższym progu wejścia (np. „Pandemic” i „Pokój 25”), są i dla dzieci (np. „Kotek Psotek” lub „Mali detektywi”).

Nie da się porównać  gier kooperacyjnych względem tradycyjnego modelu gracz przeciwko graczowi pod względem trudności. W obu przypadkach są tytuły mniej i bardziej złożone, krótsze i wymagające dużo czasu. Problemem przy grach kooperacyjnych jest tzw. „Syndrom lidera”. Gdy wszyscy gracze wspólnie podejmują decyzję, często zdarza się osoba o silnej osobowości, która uważa że ma rację i za nic nie chce się przychylić do propozycji pozostałych graczy. Przy graniu familijnym z reguły rodzic ma decydujący głos, jednak wśród graczy równorzędnych warto ustalić zasady na początku, żeby wszyscy mieli radość ze wspólnie spędzonego czasu. Przecież „to tylko gra”. ;)

Kolejną zaletą gier kooperacyjnych jest łatwość w dostosowaniu się do liczby graczy. Często można zagrać w większym gronie, niż jest to dedykowane przez producenta (można w dwie osoby „poruszać się jedną postacią” lub w większym gronie robić „burzę mózgów”). Rodzi to jednak większe możliwości do kłótni i brak możliwości wybrania jednej słusznej decyzji jak się zachować przy stole, więc polecamy taką opcję tylko przy sprawdzonym towarzystwie ;) Z drugiej strony we wszystkie (jak się mylę to mnie poprawcie)gry typu kooperacyjnego możemy zagrać sami. Nie zawsze da się znaleźć kompana do grania, a samodzielna rozgrywka wcale nie musi być nudna!

Grać można już z najmłodszymi dziećmi, oczywiście wraz z wiekiem i nowymi umiejętnościami można poszerzać zakres dostępnych tytułów i trudność.

• Gry z kostką

Już dwuletnie dziecko jest w stanie poradzić sobie z prostą grą polegającą na rzucaniu kostką i przesuwaniu pionka (Chińczyk, Na grzyby, Kopciuszek, czy inne bajkowe tytuły). Naturalnie to rodzic lub starsze rodzeństwo liczy „oczka” na kostce, ale często dzieciom wystarczy sama możliwość przesuwania pionka po planszy. Problemem przy takim partnerze do gry jest cierpliwość :)
Maluchy rzadko kiedy są w stanie wytrzymać przy stole dłużej niż 10-15 minut. Szybko się nudzą i szukają nowych atrakcji. Takie mogą, przynajmniej na chwilę zapewnić lekko zmodyfikowane tradycyjne gry z kostką. My uwielbiamy Kotka Psotka - gra kooperacyjna, nie trzeba liczyć, wystarczy rozróżniać kolory, co nawet dwulatek załapie, grę urozmaica karmienie kota. 
Ciekawą propozycją jest też Monopoly Junior - zasady są bardzo proste, z lekką pomocą rodzica nawet trzylatek chwilę jest w stanie pograć.